Glony wytwarzają własne związki o działaniu allelopatycznym, niektóre przeznaczone prawdopodobnie do walki z innymi glonami, inne do zniechęcania glonożernych pierwotniaków i pozostałych fitofagów. Często trudno określić, przeciwko jakiemu organizmowi są skierowane, ponieważ w ekosystemach wodnych mamy do czynienia z dużą ilością efektów wtórnych.

 

Jeden z badaczy tak wyraził nieudane próby badań allelopatii u glonów w środowisku wodnym: „Obecność związków allelopatycznych w systemach wodnych jest tak bardzo rozpowszechniona, że. w laboratorium, nawet gdy bardzo staramy się jej uniknąć, napotykamy ją na każdym kroku. Naszym największym problemem jest jej pełne zrozumienie”.

 

Inny naukowiec [wykorzystywał rutynowo nitkowaty glon Pithophora do walki z innymi glonami w akwariach, a zwłaszcza glonami tworzącymi tzw. „zieloną wodę”. W końcu założył cztery doświadczalne akwaria z gupikami, w części zbiorników znajdowały się glony z rodzaju Pithophora, w części nie. Chociaż zbiorniki były ciągle oświetlane, tą w których znajdowała się Pithophora pozostawały czyste przez cale cztery tygodnie, podczas gdy woda w akwariach bez niej zabarwiła się na zielono w siedem dni.

 

Wydaje się, że wzrost glonów wywołujących „zieloną wodę” nie miał nic wspólnego ze stężeniem azotanów czy fosforanów.

 

Glony są niczym nieszczelne naczynia: uwalniają do środowiska niemal każdą substancję, jaką wytwarzają, także związki o działaniu allelopatycznym. Jeden z naukowców badał ponad 200 różnych kombinacji par gatunków glonów z jeziora Connecticut w poszukiwaniu allelopatii (jeden z gatunków glonów wystawiano na działanie filtratu z innego gatunku, poddanego wcześniej obróbce cieplnej). U ponad dwóch trzecich spośród 200 par stwierdzono allelopatię, tzn. filtrat działał albo hamująco, albo stymulująco na dany gatunek.

 

Okazało się ponadto, że wyniki laboratoryjne zgadzały się z sekwencją zakwitów glonów w jeziorze, co oznacza, że gatunek glonu przeważający w jeziorze podczas jakiegoś okresu wydzielał do wody substancje, które działały hamująco na poprzedników, a stymulująco na następców.

 

Glony mogą działać inhibująco na konkurentów nie tylko poprzez uwalnianie związków allelopatycznych do wody, ale także przekazując je bezpośrednio do celu. Jeden z badaczy  uprawiał sinice produkujące związek lipofilowy, fischerellinę A, w obecności niewielkich kropelek o lipofilowej powierzchni. Ta lipoiflowa (rozpuszczalna w tłuszczach) powierzchnia może w doświadczeniu naśladować powierzchnię komórki konkurującej sinicy. Co ciekawe, nie wykryto obecności fischerelliny A w wodzie; związek ten raczej przyczepiał się do kropelek, co może wskazywać na to, że glony prawdopodobnie przekazują go bezpośrednio do organizmów docelowych.


Powyższy artykuł należy do cyklu spotkań z dr Dianą Walstad,
autorką książki pt. "Rośliny w akwarium. Ekologia roślin wodnych dla akwarystów"
i stanowi jej fragment.

Więcej interesujących tematów znajdziesz na kartach książki
zamawiając ją przez internet w sklepie roslinyakwariowe.pl

Kup teraz

 

Nie rozpoczęto jeszcze dyskusji związanej z tym artykułem.
Bądź pierwszy i dodaj swój komentarz!

Please login first.