Edytorial

Współczesna akwarystyka to hobby złożone i niezwykle różnorodne, stanowiące połączenie wielu, nieraz skrajnie odległych dziedzin wiedzy. Jego historia liczy sobie ok. 150 lat (w ujęciu europejskim), jednak najintensywniejszy rozwój przypadał na ostatnie półwiecze. Jeszcze 50-60 lat temu jedna osoba byłaby w stanie napisać 300-400 stronicową książkę pt. „Wszystko o akwarystyce”, która rzeczywiście zawierałaby całą dostępną wówczas wiedzę z tej dziedziny (zresztą książek takich powstało całkiem sporo). Dzisiaj jest to absolutnie niemożliwe. Po pierwsze, nikt na świecie nie jest już ekspertem we „wszystkich” dziedzinach akwarystyki (choć znam wielu, którzy za takowych się uważają – takie osoby traktuję niezmiennie z przymrużeniem oka J). To po prostu niewykonalne. Po drugie, aby zawrzeć całą dostępną akwarystyczną wiedzę, trzeba by napisać nie jedną książkę, ale wiele (nie potrafię nawet powiedzieć ile) opasłych tomów. Wymagałoby to całego sztabu specjalistów i wielu lat pracy.

Dlaczego o tym piszę? Otóż przygotowując kolejne numery MA staramy się uwzględnić potrzeby i zainteresowania jak najszerszej rzeszy Czytelników i tworzyć pismo możliwie uniwersalne. Nie zawsze jednak nam się to udaje i zdarza się, że kolejna odsłona magazynu zostaje mocno zdominowana przez jakąś określoną dziedzinę akwarystyki – i tak bieżący numer chciałbym gorąco polecić przede wszystkim miłośnikom pielęgnic zamieszkujących wielkie afrykańskie jeziora. Znajdą w nim oni wspaniały fotoreportaż samego Ada Konigsa o jego wyprawie do mało znanej, kongijskiej części Tanganiki, obszerną monografię jednej z najsłynniejszych tanganickich pielęgnic – księżniczki z Burundi, autorstwa Pana Pawła Czapczyka, a także ciekawy artykuł Pana Michała Mięsikowskiego o oryginalnym malawijskim pyszczaku Labeotropheus trewavasae.

Sto jedenasty numer MA to jednak nie tylko ryby z Afryki. Oprócz nich na jego łamach goszczą przedstawiciele dobrze nam znanych z krajowych wód ryb ciernikowatych, oryginalny gatunek wężogłowa, ciekawostki i wiele, wiele innych. Spełniamy również kolejne życzenia naszych Czytelników – tym razem prezentujemy kilka pomysłów na oryginalne duże zbiorniki morskie, uwzględniających sprzęt, aranżację i obsadę. Mamy nadzieję, że ułatwią Państwu zaprojektowanie własnych akwariów i staną się dla nich inspiracją. Zamieszczamy także relacje z kilku ostatnich imprez akwarystycznych (a miniony wrzesień był w nie wyjątkowo bogaty). Przypominamy również o Konkursie Wiedzy Akwarystycznej PRIMUS INTER PARES, któremu patronujemy. Zapraszamy wszystkich 10 grudnia 2011 r. do Warszawy, na finał , wtedy po raz pierwszy wręczymy również nagrody imienia założyciela MA Darka Firleja – niech ten zbliżający się dzień będzie kolejnym świętem polskiej akwarystyki.

Paweł Zarzyński
Redaktor Naczelny MA

Magazyn Akwarium nr 10/2011 (111)

Ciekawostki:

Szkaradnice - najbardziej jadowite ryby świata

Matamata - uśmiech proszę...

Żabnica - brzydal ze smacznym ogonkiem

Ekspedycja 2011 - Burundi i Kongo Północne

Przepis na duże akwarium morskie

Trudna miłość do księżniczki Neolamprologus brichardi

Ryby ciernikowate w akwarium

Labetropheus trewavasae Thumbi West, Na żółto i na niebiesko...

„Wilki” wód Borneo i Sumatry, czyli Channa pleurophthalma bez tajemnic...

Ryuboku, czyli „stary las” w akwarium

Listy do redakcji

Recenzja - Maddy i Mick Hargrove: Akwarium słodkowodne dla bystrzaków

Encyklopedia

 

Zeszyt Akwarystyczny nr 23

Trwająca miliony lat izolacja afrykańskiego jeziora Tanganika, liczącego sobie dzisiaj ponad 600 km długości, umożliwiła ewolucję wielu organizmom, których nie spotkamy pod żadną inną szerokością geograficzną. Wpływ na ten proces miały stabilne, niezmieniające się od tysięcy lat parametry fizyczne i chemiczne wody, buforowane przez magmowe skały zasadowe oraz brak katastrof unicestwiających dotychczasowe życie w jeziorze.

Poszczególne endemiczne gatunki ryb – wśród nich zaś przedstawiciele rodziny pielęgnicowatych (Cichlidae) – wykształciły w Tanganice, na owym poligonie doświadczalnym ewolucji, cechy przystosowawcze budzące zainteresowanie kolejnych pokoleń odkrywców, ichtiologów i akwarystów.

Jedną z cech umożliwiających przeżycie okazała się tendencja do miniaturyzowania rozmiarów ciała. Inną było adaptowanie – jako miejsca schronienia, odbywania tarła i składania ikry – wąskich szczelin, przesmyków, grot i załomów skalnych, niedostępnych dla większych drapieżników i rybożerców.

Pośród tych ryb, nazwanych później zwyczajowo szczelinowcami, a należących do podrodziny Lamprologini, linia ewolucji wiodła również do twardych muszli pozostawionych przez żyjące w jeziorze mięczaki – głównie Neothauma tanganyicense, ale także Lavigeria grandis oraz Iridina spekei.

Opustoszałe, zlepione niekiedy osadami mineralnymi, porośnięte glonami i tworzące ponad kilometrowej długości skupiska, w innych zaś rejonach jeziora rozrzucone pojedynczo wśród łach drobnego piasku lub na wpół zagrzebane w mule, muszle te zalegały na dnie, czekając jakby na powtórne zasiedlenie...więcej przeczytasz w 23 numerze Zeszytu Akwarystycznego.

 

Produkty powiązane